پا توی کفش همه چی

همه اعضای خانواده شهید صالح نژاد دارای ویژگی های منحصر

به فردی بودند که ریشه در پرورش درست آنها در دامان پدر

و مادری متدین و اهل حلال و حرام بود؛ پدری که سال ها

جزء کسبه هایی بود که محبوب خدایند و مادری که یک پای

ثابت مجالس روضه اباعبدالله)ع( و مجالس و جلسات قرائت قرآن

خانم ها بود.

این خانواده چهار فرزند ذکور داشت که با پیروزی انقلاب

اسلامی و در سال های جنگ تحمیلی سه تن از آنها به شهادت

رسیدند.

حلقه های جلسات قرآن پیش از انقلاب و پس از آن، مجالس و

محافل آدم سازی و تزریق انسان های مذهبی و متدین و با

ریشه به جامعه بود که رسالت انقلاب و جبهه و جنگ را به

دوش می کشیدند. مش حمید به دلیل اطلاعات فوق العاده و

مطالعات زیادی که داشت، همواره از مسئولین این جلسات

بود و توانست شمار بسیاری از بچه ها را پرورش دهد که

بسیاری به شهادت رسیدند و برخی هنوز هستند و بنا بر

گفته های خودشان هر چه دارند از جلسات قرائت قرآن و از

مش حمید است.

برادر بزرگتر، عبدالمجید نام داشت؛ او در سال های نخستین

جنگ به شهادت رسید. در همین ایام، دیگر برادران نیز به

جبهه می رفتند و با وجود سن کمی که داشتند، از

فرماندهان دفاع مقدس بودند.

محمدرضا برادر کوچک خانواده بود، او چهره ای بسیار زیبا

و دوست داشتنی داشت و با آن سن و سال کم، درگردان بلال

فرمانده دسته بود.

یادم نمی رود پیش از آخرین بار که به جبهه اعزام شود و

به فیض شهادت برسد، وقتی بلندگوی مسجد بعثت )چینی

سازان( داشت سرود رزمی پخش می کرد تا نیروها برای اعزام

به جبهه نام نویسی کنند، ما به همراه ایشان پشت بام مسجد

نشسته بودیم؛ محمدرضا به یکی از دوستان که کنارمان

نیت خود را برای جبهه رفتن خالص کن، « : نشسته بود، گفت

آخر اگر به جبهه نروی، ندای حسین زمان را لبیک نگفته

ای و معصیت کرده ای و اگر برای این به جبهه بروی که بعد

از امتیاز آن استفاده کنی و به دانشگاه بروی، باز هم

.» معصیت کرده ای

این نگاه یک جوان هفده، هجده ساله است که زیر سایه

بلند برادرش حمید گم شده است.

سردار شهید عبدالحمید صالح نژاد از دوست داشتنی ترین

فرماندهان در لشکر 7 ولی عصر ) عج ( بود؛ آرام، متین و

با محبت.

او در همه جا محبوب بود؛ بین بچه های جبهه وجنگ، بین

بچه های جلسات قرآن،بین بچه های دزفول و اندیمشک، میان

همسایه ها، درون خانواده، بین فقرا و درماندگان… .

روزی دو بسیجی را به گردان حمزه مأمور می کنند. وقتی به

محوطه گردان می روند با عبدالحمید روبه رو می شوند. آنها نه

قیافه عبدالحمید را دیده اند و نه او را می شناسند. او

از آنها علت حضورشان را در محوطه گردان می پرسد. یکی از

آنها می گوید ما را به این گردان مأمور کرده اند، اما ما

دوست نداریم اینجا بیاییم. علت را می پرسد. می گویند:

شنیده ایم فرمانده اش خشک و اخموست. به آنها می گوید:

یعنی اگر خنده رو و سخت گیر نباشد، می آیید و آنها پاسخ

می دهند: بله می آییم. می گوید من به فرمانده گردان

می گویم که خواسته شما را برآورد.

آن دو بسیجی روزهای بعد وقتی او را در کسوت فرماندهی

گردان می بینند شرمنده رفتارشان می شوند و نزد او می روند

و عذرخواهی می کنند. او فقط لبخند می زند.

روز آخری که برای خداحافظی به منزل آمده بود، پسر

کوچکش مهدی به طرف بابا رفت. وقتی بابا می خواست از

خانه بیرون شود، مهدی کوچولو به پای بابا می چسبد، حمید

برگشته و او را از زمین بلند کرده خنده کنان می گوید:

کوچولو! تو می خواهی شیطان من شوی تا نگذاری بروم!

بعد او را بوسیده و زمین گذاشت و رفت.

روزی مادرم به همراه زن دایی )همسر شهید( از بازار قصد

برگشت به خانه را دارند که دایی حمید را می بینند. مادرم

می گوید: ما را تا منزل برسان، همسرت باردار است خسته

می شود.

دایی حمید در پاسخ می گوید: این ماشین بیت المال است. من

حق ندارم از آن استفاده شخصی کنم!

شب ها که نیروهای گردان در چادرهای خود مشغول استراحت

بودند، نیمه شب ها بلند می شد و شخصا به چادرهای آنها

سرکشی کرده و مواظب بود تا احیانا پتوی یکی از آنها

کنار نرفته باشد و یا فانوس و یا چراغ والوری روشن

نمانده باشد و باعث خطر شود.

می گفت: این بچه ها امانت مردمند و ما مسئول حفظ جانشان

هستیم.

عملیات بدر به پایان رسیده و مش حمید برگشته بود، ولی

این بار تنها، از برادر کوچکترش محمد رضا خبری نبود. او

آن سوی عاشقی جا مانده و جاوید الاثر شده بود!

به همراه بچه های مسجد و با بغضی که هنوز رهایمان نکرده

است، به خانه صالح نژاد ها رفتیم تا شهادت دومین شهیدشان

را تسلیت گوییم و همدردی مان را اعلام کنیم.

  کسی جرأت حرف زدن نداشت. مش حمید با آن وقار و صبوری

نشسته بود و همین باعث می شد که همه گمان کنند اتفاقی

نیفتاده است. برادر شهیدم عبدالرحیم که هم دوست صمیمی

محمدرضا بود و هم مسئول تبلیغات گردان در برخی

عملیات ها، از طرف بچه ها به مش حمید و خانواده شهید

پرورش تسلیت گفت. مش حمید هم آرام و با نام و یاد خدا

حرف هایش را آغاز کرد.

محمدرضا نباید زودتر از من « : او با تأسف و تأثر می گفت

شهید می شد. او هم از من کوچکتر بود و هم سابقه حضورش در

جبهه از من کمتر بود، ولی زودتر از من شهید شد؛ محمد رضا

.» از من جلوتر افتاد و این حق من بود که نخست شهید شوم

سه روز پیش از شهادت سردار در کنارش نشسته بودم، گفت :

سید! دعا کن من شهید بشوم.

گفتم: حیف است شما شهید بشوی، فعلا این جبهه و جنگ به شما

نیاز دارد.

این بار با کمی تحکم گفت : سید می گویم برایم دعا کن

شهید بشوم.

تا سه بار این حرف را تکرار کرد.

گفتم: نمی گویی چرا اینقدر اصرار داری تا شهید شوی؟

گفت : سید هر کس امروز به شهادت برسد، راحت می شود و هر

کس زنده بماند، کارش سخت خواهد بود. در حادثه عاشورا

امام حسین )ع( در یک بعد از ظهر به شهادت رسید اما

حضرت زینب )س( پس از شهادت برادر چه مسئولیت سنگینی بر

دوشش ماند.

یک شب در سنگر فرماندهی گردان که مش حمید هم، آن جا بود

خواب بودم. نزدیکی های صبح، قبل از اذان، از خواب بیدار

شدم. یکی از دوستان اندیمشکی را دیدم که لای در چادر را

بالا زده است و بدون سرو صدا به بیرون چادر نگاه می کند.

آهسته خود را به نزدیک او رساندم و از او پرسیدم به چی

داری نگاه می کنی؟

فلانی آرام باش تا رازی را با تو بگویم. من « : او گفت

سواد درست و حسابی ندارم و نماز شب هم نمی توانم بخوانم،

ولی هر شب وقتی مش حمید برای خواندن نماز شب از خواب

بیدار می شود و از چادر بیرون می رود، من به کارهای او

نگاه می کنم. او از چادر که بیرون رفت ابتدا وضو می گیرد

و مدت زمانی طولانی قدم می زند و در پایان هر رفت و

برگشت به آسمان نگاه می کند و بعد به داخل چادر می آید و

آهسته نماز شب می خواند و من هر شب به نماز شب مش حمید گوش

.» می دهم و یقین دارم این کار من بسیار ثواب دارد

از آن شب، من نیز شاهد این عشقبازی های مش حمید بودم.

برای عروسی ساده اش همه آمده بودند؛ عروسی در زمان جنگ

و بمباران و موشک باران دزفول بود. تقریباً همه چهره های

نورانی رزمنده آمده بودند؛ آن هایی که پای خود را روی

مین جا گذاشته بودند، آن هایی که یک دست و یک چشم

و…خلاصه همه بودند. حتی ژنرال های آن روز جنگ که همه کاره

عملیات ها بودند و مثل مش حمید، هیچ دوره خاصی نگذرانده

بودند و یا لباس بسیجی داشتند یا سپاهی، حاضر بودند.

غلغله ای بود از انسان های پاک و خدایی که بعد ها یکی

یکی آسمانی شدند، غذای ساده ای بود و نسیم جاری صلوات و

در پایان هم مش حمید پیش از ورود به حجله با چلو پتو به

رسم بچه های جنگ پذیرایی شد.

سرانجام در بیستمین روز از بهمن 4631 در عملیات والفجر 8

دلتنگی های این سردار را به سرانجام رسانید. او که در

کسوت فرماندهی گردان حمزه لشکر ولیعصر، پیشاپیش بچه های

بسیجی اندیمشک برای فتح شهر فاو به پیش می تاخت به

آرزویش دست یافت. آخرین لبخند او، حکایت از رضایت

شهادتش داشت. حمید صالح نژاد آسمانی شد. دست در دست

برادرها و دوستان شهیدش گذاشت. بچه های دزفول و اندیمشک

داغدار شدند و او همچنان لبخند می زد.

شهادت مى دهم به یکتایى پروردگار تبارک و تعالى و اینکه

محمد رسول او و على)ع( جانشین به حق رسول اکرم)ص(

مى باشد. طبق معمول باز مى خواهم به جبهه بروم و گفتم

براى چندمین بار وصیت نامه بنویسم شاید این بار فرجى

باشد.

داشتم فکر مى کردم که انسان فقط یک بار است که خوب به

جبهه مى رود و آن وقتى است که به شهادت مى رسد. هر چند

سال ها که در جبهه باشد و اجر شهید را هم بگیرد ولى آن

یک بار است که انسان با همه اخلاص پا را به جبهه مى گذارد

و فکر مى کنم که همه آن جبهه رفتن ها براى پاکسازى کاملى

است که براى یک لحظه آخر به وجود مى آید و من مطلب را با

ماندن در جبهه و حسرت بر رفتن شهیدان براى خودم به

اثبات رسانده ام.

من چه باید وصیت کنم تا حق تمام مردم را ادا کرده باشم؛

الا وصیت بر حفظ اسلام و شناخت فرهنگ آن و دل را با

غلتیدن در برنامه هاى مکتب به اطمینان رساندن، بعضى شما

انسانهاى قالبى به کجا مى روید.

شمایى که بندهاى دلتان را با بندهاى دنیا محکم گره

کرده اید و با آرزوهاى پى درپى عمرى دراز را براى خود

محاسبه کرده اید و خود را در قالب هاى محکم کرده اید که هیچ

دردى از این رنج هاى انسان هاى محروم را درک نمى کنید و با

مربوط دادن حفظ این جبهه ها به دیگران خود را از آن

ساقط کرده اید و گوش خود را گرفته اید تا نداى پى درپى

امام را و گریه هاى دردآلود مادران شهید را و کودکان

یتیم را نشنوید و چشم هایتان را بسته اید تا مصیبتهاى

مردم را به چشم نبینید تا خود در کنار همسرانتان آرام

بیاسایید. دگر باز ایستید که به قول على)ع( هیچ چیز

این بندهاى دنیا را از جان شما پاره نمى کند الا در زیر

دندان مصیبت ها. بعضى ها، کمى سستى تن و روح را بشکنید و

هجوم روحى داشته باشید که خداوند همه ما را در راه عشق

آزمایش مى کند.

خداوندا خود شاهدى که حق هیچ کس از دوستان و خانواده ام

را ادا نکرده ام. اى کاش مى توانستم حق ولى فقیه و رهبرم

را ادا کنم و اى کاش مى توانستم مفهوم گریه هاى نیمه شب

امام را درک کنم. اى کاش دردى از دردهاى این مردم

معصوم را درمان مى کردم. و اى کاش مى توانستم حق محبتهاى

دوستان را ادا مى کردم.

خدایا هر کدام از این برادران که در جبهه به شهادت

مى رسیدند، مى دانى که خدایا زخمى بر قلبم به جا مى گذاشتند

تا جایى که خدایا تقاضاى مرگ مى کردم و تنها وصایا و

هدف آنها بود که مرا آرامش مى بخشید.

خداوندا ملت ما را آنچنان ایمانى عطا کن تا در جریانات

پیچیده اجتماعى فرو نریزند و آنچنان ایمانى به مجاهدان

همراه با فرهنگ عطا کن تا انعطاف هاى سخت جبهه ها آنها را

نلرزاند و رهبر ما را با جوان هاى ما پیوندى آهنین عطا

فرما.